Ik hoor het vaak. Op kantoor, in gesprekken met vrienden, op LinkedIn. Alsof werk iets is wat je ondergaat, niet iets wat je ervaart. En ergens snap ik het. Zeker als je omgeving voelt alsof het je leegzuigt in plaats van je voedt.
Maar ik denk dat het de moeite waard is om even stil te staan bij waarom we dat eigenlijk zeggen.
Waarom zeggen we “werk is gewoon werk”?
Ik zie twee redenen terugkomen, steeds weer:
1. Ongezonde werkomgevingen
Als je dag in dag uit werkt op een plek waar je geen ruimte voelt om te groeien, waar je geen verbinding ervaart — dan is het logisch dat je jezelf gaat beschermen. Je trekt je terug. Je minimaliseert het belang van je werk, omdat het anders gewoon te pijnlijk wordt.
2. Gebrek aan veiligheid
En ik heb het hier niet alleen over fysieke veiligheid, maar juist ook emotionele. Het gevoel dat je oké bent zoals je bent. Dat je fouten mag maken zonder bang te zijn. Als die basis ontbreekt, wordt het bijna onmogelijk om je werk als betekenisvol te ervaren.
Maar… ben jij dat misschien ook een beetje?
En hier wordt het spannend. Want soms — niet altijd, maar soms — zijn we zelf ook deel van het patroon. Niet uit onwil, maar uit gewoonte. Of vermijding. Of angst.
Zelf heb ik die spiegel ook moeten aankijken. En het was niet fraai. Maar het gaf me ook richting. Ik kreeg de kans om een andere functie te proberen binnen hetzelfde team. En hoewel dat op papier een stap vooruit was, bleef dat gevoel van onveiligheid op de achtergrond knagen. Misschien omdat vertrouwen tijd nodig heeft. Misschien omdat ik zelf nog moet landen.
Reflectie is niet leuk. Maar het is wél nodig.
Als je blijft hangen in een plek die je leegzuigt, terwijl je eigenlijk weet dat er niks meer te halen valt… dan is het tijd om die ongemakkelijke vragen te stellen.
Wat hou ik hier nog vast?
Wat hoop ik dat er verandert?
En wat heb ik zélf nodig om te groeien?
Je gevoel is geldig
Wat je voelt in een ongezonde werkomgeving is echt. En je hoeft je daar niet voor te schamen. Maar je mag ook nieuwsgierig zijn naar je eigen aandeel — niet om jezelf de schuld te geven, maar om terug grip te krijgen.
Afsluiter
Ben jij ook wel eens blijven hangen in een plek die eigenlijk niet meer klopte?
Wat hield je toen tegen — en wat heeft je uiteindelijk verder geholpen?
