Ademhalen bij paniek: van borst naar buik

Je denkt er meestal niet over na. Ademhalen gebeurt gewoon. Totdat het niet meer vanzelf gaat.

Er was een periode in mijn leven waarin ik dat besef keihard tegenkwam.
Mijn hart bonsde, mijn borst stond strak en ik dacht: dit is het dan.
Mijn angst zei me dat mijn hart ieder moment kon stoppen.
Absurd, want rationeel wist ik dat het niet klopte, maar angst luistert niet naar logica.

Ik probeerde gezond te blijven, ging sporten, trainde mijn conditie.
Maar zodra mijn hart sneller ging kloppen, raakte ik juist in paniek.
Het voelde alsof mijn eigen lichaam mijn vijand was.

Van hoofd naar borst

Wanneer stress of angst toeslaat, verlaat je ongemerkt je lichaam.
Je zakt niet meer in jezelf, maar kruipt in je hoofd.
En dan gebeurt er iets subtiels maar ingrijpends: je ademhaling verschuift van je buik naar je borst.

Je borstkas is niet gemaakt om langdurig dieper te ademen.
De spieren tussen je ribben raken overbelast, je voelt druk op je borst, en die druk bevestigt weer je angst.
Zo ontstaat de kettingreactie: spanning, oppervlakkig ademen, nog meer spanning.

De omslag

Op een dag zei mijn fysiotherapeut: “Ik denk dat je beter naar een psychosomatisch fysiotherapeut kunt gaan. Daar leer je weer ademhalen.”
Ik lachte het eerst weg. Leren ademhalen, hoezo? Maar ik ging toch.

Daar leerde ik iets eenvoudigs wat alles veranderde.
Ze vroeg me niet om mijn adem te tellen, maar om te voelen.
“Druk je teen in de grond. Wat voel je?”
Ik voelde de harde vloer, de spanning in mijn kuit, in mijn bovenbeen.
En na een paar minuten zakte mijn adem vanzelf.
Van borst naar buik.

Terug naar het nu

Dat was het moment waarop ik begreep dat ik mijn adem niet hoefde te controleren.
Ik moest mezelf terugbrengen naar het nu.
Niet door harder mijn best te doen, maar door mijn aandacht te verleggen.
Voelen in plaats van vechten.

Sindsdien neem ik vaker kleine momenten voor mezelf.
Een kop koffie in de keuken, even om me heen kijken zonder oordeel, gewoon waarnemen.
Of ik doe iets creatiefs op de computer, zodat mijn focus vanzelf terugkeert naar één punt.
Het maakt niet uit wat je doet, zolang het maar werkt voor jou.

De geur van rust

Soms gebruik ik kolonya, een Turkse hand sanitizer met een sterke geur.
Ik wrijf een paar druppels in mijn handen en adem diep in.
Die geur prikkelt mijn zintuigen en trekt me in één seconde uit mijn hoofd.
Van angst naar aanwezigheid.

Ademhalen is niet alleen een lichamelijke handeling.
Het is een herinnering aan waar je bent: hier, nu.
Niet in gisteren, niet in morgen.

Dus als je merkt dat je adem hoog zit, laat dat dan geen teken van falen zijn, maar van bewustwording.
Je lichaam probeert je niet tegen te werken, het vraagt om je aandacht.

Adem in. Zak in je lijf. En voel dat je leeft.

Check het ook op mijn Youtube kanaal: https://youtu.be/-Kkkuiy0ZFk