Een maand of twee geleden belde mijn neef me. Zijn stem trilde een beetje. Hij begon met een lang, onderbouwd verhaal — alsof hij mijn toestemming probeerde te verdienen. Alsof hij bang was dat ik zou weigeren.
Ik onderbrak hem.
“Hoelaat en waar wil je me hebben?”
Soms weet je gewoon wat de ander gaat vragen. En nog belangrijker: je voelt aan dat dit niet het moment is om iemand in zijn onzekerheid te laten hangen.
Die dag zei ik hem:
“Ik kom naar jou toe. Ik ben er 100%. Met een open hart. En ik zal trillen op een golflengte waar je geen woorden voor zult vinden.”
(Die zin zei ik toen niet hardop, maar nu wel. Want dat was het moment.)
De opnames gingen uiteindelijk ver boven onze verwachting. De puurheid spatte er zó vanaf dat ik tegen hem zei:
“Als dit op Netflix zou staan, zouden mensen dit bingewatchen for life!”
Die opmerking móest ik maken om de spanning en emoties even te breken. En tegelijk zei het eigenlijk alles.
De opnamedag
We namen een promofilmpje op voor zijn organisatie, samen met een jonge getalenteerde cameraman. Wat een rust bracht die man met zich mee — we zaten direct in dezelfde energie.
De hele ochtend voelde als een droomvlucht. Alles klopte. Geen script, geen druk. Alleen echtheid.
Tijdens het interview met mij gebeurden er dingen die ik niet had verwacht. Ik werd geraakt. In mijn woorden kwamen emoties vrij. Nieuwe realisaties stroomden binnen:
Mijn ouders zijn er misschien niet meer, maar ze zijn nog steeds mijn leraren.
Mijn vader zei vroeger: “Wees jezelf. Investeer in jezelf. Boeken zijn je vrienden.” Ik voel hem als ik groei.
Ik voel mijn moeder als ik Turks kook. Haar gerechten mis ik zo erg, dat ik nu met liefde de keuken in ga. Koken en verbinden – haar kernkwaliteiten.
Wanneer ik haar naar het recept vroeg, zei ze altijd: “Het is heel simpel. Doe dit, dat, zus en zo. Beetje zout, beetje peper en een beetje water.” Ik zei dan: “Maar zo weet ik toch het recept niet?” We konden erom lachen.
Nu doe ik precies hetzelfde. Alleen met muziek aan. Swingend, een beetje dit en een beetje dat. Proeven, toevoegen, proeven en klaar.
Van hoofd naar hart
Wat begon als een video-opname werd een diepe uitwisseling. Mijn neef en ik spraken woorden uit die verder gingen dan de oppervlakte. We raakten elkaar in de ziel. We gaven onze emoties de ruimte, en daarmee ook onszelf.
Zelfs nu ik dit schrijf, houd ik het niet droog.
Maar dit is niet zwak. Dit is mijn kracht.
Ik ben een man die zijn emoties kan dragen. Die ruimte creëert waarin anderen zichzelf kunnen zijn. Ik ben kwetsbaar. Open. Eerlijk. En dat maakt me krachtiger dan ooit.
Dat is mijn mannelijkheid.
Doğaçlama
Mijn naam, Doğaç, komt van doğaçlama. Dat betekent: improvisatie. Spontaniteit. Afhankelijk van de context. Dat is wat ik leef. Wat ik aan het worden ben.
En ja, ook ik trek me soms terug.
Niet omdat ik afwezig wil zijn, maar omdat ik moet opladen. Omdat ik elke dag zoveel geef — aan gesprekken, aan processen, aan mensen die bij mij terechtkomen. Ik geef zóveel, dat stilte soms mijn enige manier is om op adem te komen.
Mijn stilte is geen afwijzing. Het is mijn herstel.
Tot slot
In het interview dat binnenkort online komt via LifEm, zie je mij. Geen façade. Geen prestatie. Alleen een mens, in gesprek, in groei.
Ik zal de link binnenkort delen. En misschien herken jij iets van jezelf erin.
Tot die tijd, één vraag aan jou:
Wanneer heb jij jezelf voor het laatst echt de ruimte gegeven om te voelen?
Boek een gesprek
Voel jij dat je ook iets wilt uitspreken? Of heb je geen woorden, maar wel een gevoel dat gezien wil worden?
Op mijn website kun je vrijblijvend een kennismakingsgesprek plannen. Soms is één gesprek al genoeg om beweging te voelen.
