Iedereen is op zoek naar geluk.
Maar niemand lijkt zich af te vragen: wat als ik mezelf daarmee juist steeds verder van huis haal?
Ik begon laatst terug te denken aan mijn geluksmomenten.
Wat ze me brachten. En… hoe lang dat eigenlijk duurde.
En toen viel het kwartje:
Ik was niet echt op zoek naar geluk.
Ik was op zoek naar rust.
Maar in een wereld die continu prikkelt — die duwt, trekt, en schreeuwt —
raken we snel het contact kwijt met wat we echt nodig hebben.
We worden overprikkeld, afgeleid, vermoeid.
En dus blijven we rennen.
Naar de volgende piek. De volgende boost. Het volgende ‘yes-dit-is-het’-gevoel.
Want dat voelt veiliger dan stilstaan.
Het moment dat alles omsloeg
Ik heb geluk gevoeld. Echt.
Toen ik mijn kind in mijn armen hield.
Toen ik een overwinning vierde die ik nooit voor mogelijk had gehouden.
Toen ik weer lachte, na wekenlang donker.
Maar ik heb ook gemerkt hoe snel dat gevoel kon verdampen.
Eén bericht. Eén gedachte. Eén herinnering.
En het voelde alsof iemand kokend water over me heen goot.
Van euforie naar paniek in een halve seconde.
Dat is het probleem met geluk als doel:
Het is niet bestand tegen het leven.
Geluk is een piek. Rust is een fundering.
Wat ik leerde — door de jaren heen, door verlies, angst, controle, paniekaanvallen —
was dat ik niet meer op zoek hoefde naar geluk.
Ik moest leren bouwen aan rust.
Innerlijke rust is geen eindstation. Het is een houding. Een stevigheid.
Niet dat je alles onder controle hebt — maar dat je weet dat je het aankan.
Dat je niet omvalt als het stormt.
Waarom we blijven jagen: een biologische quick fix
Wat we vaak geluk noemen, is in feite een cocktail van stoffen in ons brein:
- Dopamine: het beloningshormoon, komt vrij bij succes, scoren, likes.
- Endorfine: geeft die natuurlijke high na inspanning of een goede lachbui.
- Oxytocine: smelt je hart bij verbinding, liefde, aanraking.
- Serotonine: zorgt voor tevredenheid en innerlijke balans.
En daar is niets mis mee.
Maar als je onrustig bent — bang, verdrietig, uitgeput — dan worden die pieken een vluchtroute.
Een manier om even niet te hoeven voelen.
Dus blijven we scrollen, kopen, presteren, wegduwen.
Niet om gelukkig te worden — maar om even te vergeten.
De stilte is waar het begint
Rust klinkt mooi.
Maar weet je wat er vaak eerst komt?
Onrust. Spanning. Ongemak.
Want als je niet langer vlucht…
dan zit je opeens in het moment.
En dan?
Wat voel je dan echt?
Waar denk je aan, als het stil wordt?
Aan wie? Je vader? Je moeder?
Iemand die je ooit iets liet geloven over jezelf?
Welk mechanisme in jou gaat dan aan?
Iets dat je hebt aangeleerd?
Iets dat ooit nodig was — maar nu misschien niet meer werkt?
En hier komt het besef:
Angst houdt je klein.
Dat is geen mening. Dat is een feit.
Dus als je merkt dat je niet verder komt…
Als je denkt: Waarom is het leven zo oneerlijk tegenover mij?
Dan is het tijd om eerlijk te zijn:
De oorzaak ben jij.
Niet als schuld.
Maar als sleutel.
Want wat je tegenhoudt, zit niet buiten je.
Het zit in de blokkade die je ooit nodig had… en nu niet meer dient.
Mijn keerpunt
Mijn leven veranderde niet toen ik eindelijk gelukkig werd.
Het veranderde toen ik stopte met vluchten.
Toen ik mijn angst in de ogen keek.
Toen ik voelde hoe mijn lichaam spanning vasthield,
en ik leerde: je hoeft niet alles op te lossen. Je hoeft alleen te blijven.
Rust kwam niet vanzelf.
Ik moest hem bouwen.
Laag voor laag.
En dat is precies wat ik nu anderen leer.
En jij?
Vraag jezelf eens af:
- Ben ik op zoek naar geluk — of ben ik iets aan het vermijden?
- Hoe vaak kies ik voor de piek… terwijl ik eigenlijk snak naar rust?
- En durf ik de stilte in te gaan — ook als die eerst ongemakkelijk voelt?
Tot slot
Geluk is mooi.
Maar het is een voorbijganger.
Rust is thuiskomen.
Rust is wat je overeind houdt als het leven weer eens met je komt vechten.
Rust is wat blijft — ook als geluk even weg is.
En dat is waar mijn coaching begint.
Niet bij het najagen van hoogtepunten.
Maar bij het leren dragen van je eigen leven.
Wil je dat samen verkennen?
Dan nodig ik je uit voor een verkennend gesprek.
Geen quick fix. Geen gouden formule.
Maar misschien wel het begin van thuiskomen bij jezelf.
