De kracht van stilte
Soms ontdek je de waarheid niet in wat er gezegd wordt, maar in de stiltes ertussen.
Ik heb het vaak fout begrepen, niet omdat ik blind was, maar omdat ik alleen luisterde naar woorden. Totdat ik begon te kijken naar wat er níet gezegd werd.
Wat het lichaam vertelt
Ogen die afdwaalden. Een houding die veranderde. Een stilte die net te lang bleef hangen. Armen die ineens over elkaar gaan. Een voet die onrustig tikt. Een romp die net een halve draai wegmaakt. Naar beneden kijken.
Dat zijn allemaal signalen. Non-verbaal. Ze zeggen vaak meer dan een uitgesproken zin ooit kan.
Kwetsbaarheid en groei
Ik ben gekwetst geweest. Vaak. Niet omdat mensen me kwaad wilden doen, maar omdat ik te goed van vertrouwen was. Te naïef. Te direct. Te oprecht misschien.
En eerlijk? Ik heb ook mensen weggeduwd. Niet uit kilte, maar omdat ik simpelweg niet beter wist. Omdat ik niet geleerd had hoe je verbinding bewaart, als het spannend wordt of dichtbij komt.
Dus bouwde ik een beschermlaag. Een mechanisme dat niet harder werd, maar juist zachter en alerter.
Leren kijken op meerdere lagen
Ik leerde het verschil tussen bewuste signalen en onbewuste reacties. Iemand kan een verhaal beheersen, maar hun lichaam vertelt het andere script.
Ik ging niet meer trekken of duwen om de waarheid te krijgen. Ik ging kijken, voelen, afstemmen. Ik ging communiceren op meerdere lagen.
Communicatie is afstemmen
Want communicatie is geen wedstrijd. Het is geen plek waar je wint met argumenten. Het is een veld van afstemming. Waar jij en ik samen zoeken naar waar we écht zijn.
Soms loopt de een voorop, niet omdat hij beter weet, maar omdat hij al iets heeft verwerkt waar de ander nog middenin zit.
De kunst is dan niet om te forceren, maar om te wachten. Te dragen. Te zien.
Oefening en zelfreflectie
De afgelopen jaren heb ik mezelf hierin getraind. Boeken verslonden. Coaching gevolgd. Video’s gekeken. En vooral: vallen en opstaan. Testsituaties. Gesprekken. Ongemakken. Alles kost tijd.
En ook ik faal nog regelmatig. Vooral thuis. Op een of andere manier kan ik daar sneller overprikkeld raken. Niet in het extreme hoor, maar dan gebeurt er iets geks: ik val stil.
Elke gek z’n gebrek zullen we maar zeggen, hè? Hahaha.
Maar zelfs dat moment van stilte is waardevol. Want het dwingt me om te reflecteren.
Emotionele intelligentie in leiderschap
In mijn werk zie ik nu hoe belangrijk dit alles is. Als leider, als collega, als mens.
Wat ik heb geleerd: Leiderschap is niet altijd spreken. Het is soms ook voelen wanneer je moet zwijgen. Het is niet alleen weten wat je wil zeggen, maar ook weten wanneer je beter kunt luisteren.
Dat is emotionele intelligentie. Het vermogen om signalen op te vangen, ze te herkennen, er niet overheen te stappen, maar ze te gebruiken als richting.
Energetische intelligentie
En als ik eerlijk ben, is er nog een laag bijgekomen: energetische intelligentie. Het vermogen om aan te voelen wat nog niet zichtbaar is. Om binnen te stappen in een ruimte en al te weten wie worstelt, wie openstaat, wie wegkijkt.
Ik voel het soms al in de auto, voor ik op kantoor ben. Laatst wist ik: er gaat vandaag iets moois gebeuren — zonder te weten wat. En ja hoor, precies die dag werd een probleem opgelost waar we al weken mee worstelden.
Dat gebeurt me niet vaak, maar als kind had ik dit gevoel regelmatig. Het was mijn innerlijke kompas. Tot ik het wegduwde. Uit angst. Want hoe eng is het als je situaties kunt voorvoelen, terwijl anderen nog niets doorhebben?
Pas sinds kort heb ik weer toegang tot dat instrument. Alsof het er altijd was, maar ik het stil had gezet. En terwijl ik dit schrijf, besef ik pas hoe bewust ik het heb weggestopt. Niet omdat het fout was, maar omdat het te echt voelde.
Leiderschapsstijlen die helpen
De leiderschapsstijlen die ik hierin herken?
- Dienend leiderschap: aanwezig zijn voor de ander.
- Situationeel leiderschap: aanvoelen wat het moment vraagt.
- Authentiek leiderschap: je eigen proces blijven erkennen.
Stilte als kracht
Misschien is dat wel de meest krachtige vorm van leiderschap: aanwezig durven zijn in de stilte, zonder die meteen te willen vullen.
Niet om te controleren. Maar om te verbinden. Om echt te zijn, zonder eisen. Zonder druk. Maar met aandacht.
