Wat je voelt, klopt — over emotionele intelligentie en aanwezig zijn bij de ander
Soms gebeurt er iets dat je niet had gepland. Je loopt nietsvermoedend ergens, een paar woorden vallen, en opeens beweegt er iets op een dieper niveau. Niet omdat je iets hebt voorbereid, maar omdat je aanwezig bent. Volledig. Zonder scripts. Alleen met gevoel. Dát is voor mij de essentie van emotionele intelligentie.
Emotionele intelligentie is geen truc, maar aanwezigheid
Het is makkelijk om over gevoel te praten. Moeilijker is het om er echt bij te blijven. Emotionele intelligentie gaat voor mij niet over slimme analyses van gedrag, maar over het durven vertragen. Het toelaten van wat ongemakkelijk voelt. Het dragen van stilte. En het besef: niet alles hoeft opgelost te worden, soms wil iets alleen maar gezien worden.
Wat je hoofd begrijpt, moet je lichaam nog verwerken
Een van de krachtigste inzichten die ik de afgelopen tijd heb opgedaan, is het verschil tussen mentaal inzicht en lichamelijke verwerking. Je hoofd kan iets begrijpen. Je kunt het rationeel doorhebben, analyseren, verklaren. Maar pas veel later — soms dagen — laat je lichaam het ook los.
Je hart gaat sneller kloppen. Je ademhaling verandert. Je voelt spanning of zelfs vermoeidheid. Niet omdat er iets fout is, maar omdat je lichaam begint met het écht verwerken van wat je eerder alleen nog wist. En als het eindelijk loskomt, voel je het: de ruimte. De rust. De verzachting.
Over resoneren, niet reageren
Laatst overkwam me iets bijzonders. Ik deelde een gevoel dat al even in me zat, zonder agenda, zonder verwachting. Het was kwetsbaar, maar eerlijk. En het raakte iets in de ander. Niet omdat het perfect verwoord was, maar omdat het klopte. Het resoneerde. En dat raakte op zijn beurt weer iets in mij.
Wat ik nu besef, is dat ik dat gevoel al een tijdje met me meedroeg. Alles in mijn lijf zei: deel dit. Maar als ik het toen had gedeeld, was dat vooral geweest om mijn eigen rust terug te vinden — en daarmee zou het egoïstisch zijn geweest. Ik moest leren het gevoel te dragen, te wachten op het proces van de ander. Dat respecteren was geen makkelijke opgave, maar het werd een enorme leercurve. Ik ben opnieuw gegroeid in mijn leiderschap: door te vertragen, niet te forceren, en ruimte te geven aan wat zich nog moest ontvouwen.
We spraken maar een paar minuten. Toch voelde het als een uur aan verbinding. Een moment waarop twee mensen elkaar niet begrepen met het hoofd, maar voelden met het hart. Dat zijn de momenten die blijven hangen. De momenten waarop je merkt: dit is wat het betekent om echt aanwezig te zijn. Niet opdringen, maar openstellen. Niet sturen, maar spiegelen.
De kracht van ongemak, rust en respect voor de ander
Wat ik ben gaan zien, is dat echte kracht schuilt in het durven dragen van ongemak. Niet meteen iets willen oplossen. Niet de stilte opvullen. Alleen maar aanwezig zijn — met alles wat er is. In het moment. Met aandacht, met respect, met zachtheid. En misschien nog wel belangrijker: met vertrouwen dat alles op z’n tijd zijn plek vindt. Ook het gevoel. Ook het lichaam. En ook de ander, in zijn of haar eigen tempo.
Tegelijkertijd heb ik ook iets anders geleerd: dat ik in het verleden soms de grens van de ander overging. Niet uit kwade wil, maar omdat ik mijn eigen rust zocht in hun ruimte. Ik wilde iets kwijt dat mij dwarszat — een gevoel, een waarheid — zonder eerst te voelen of het moment klopte voor de ander. Dat inzicht heeft me veranderd. Nu vraag ik mezelf: wil ik iets delen om te verbinden, of wil ik iets lossen om mezelf te ontlasten? Dat verschil maakt alles. Ik hoef niet te repareren wat de ander voelt. Ik hoef alleen maar aanwezig te zijn. In het moment. Met aandacht, met respect, met zachtheid. En misschien wel het belangrijkste: met vertrouwen dat alles op z’n tijd zijn plek vindt. Ook het gevoel. Ook het lichaam.
Als laatste: niet elke verbinding heeft een label nodig
Als laatste wat ik wil toevoegen aan dit verhaal, is misschien wel het meest bevrijdende inzicht van de afgelopen tijd: niet elke verbinding hoeft een label te krijgen.
Vroeger raakte ik weleens in de war wanneer ik iets diep voelde. Dan wilde ik dat gevoel snel benoemen of begrijpen, alsof het alleen maar mocht bestaan als het ergens onder viel. Maar wat ik nu weet, is dat sommige verbindingen gewoon zijn wat ze zijn. Echt. Puur. Menselijk.
Wat ik voel, is echt — zonder dat het romantisch hoeft te zijn. Zonder dat het iets moet worden. Het mág er gewoon zijn, als erkenning van wat leeft tussen mensen. Als iets dat resoneert, iets dat heelt, iets dat beweegt — zonder bezit, zonder projectie, zonder haast.
De les in eenvoud
Wat ik heb ervaren: je hoeft niet altijd iets groots te doen om een diepe indruk achter te laten. Soms is het genoeg om op het juiste moment, met een open hart, een kleine waarheid uit te spreken. Dat is vaak precies wat de ander nodig heeft.
Dus ja, wat je voelt klopt. Niet omdat het logisch is, maar omdat het geleefd wordt. En soms is dat precies waar echte intelligentie begint.
