Vrijwilligerswerk: Hoe teruggeven mijn leven veranderd

Vrijwilligerswerk kan je leven veranderen. In dit artikel deel ik mijn persoonlijke reis: van het hervinden van mezelf na verlies en tegenslag, tot het zetten van de stap om terug te geven aan anderen. Een verhaal over groei, verbinding en de kracht van geven.

Al lange tijd wil ik iets teruggeven aan de maatschappij. Niet omdat ik daar ooit bewust over nadacht, maar omdat leermeesters als Gabriella Bernstein, Napoleon Hill, Warren Buffet, Denzel Washington, Arnold Schwarzenegger en Stephen R. Covey mij daartoe inspireerden.

In hun eigen woorden zeggen ze allemaal hetzelfde: investeer in jezelf, probeer je gesprekspartner te begrijpen, stel grote doelen en geef energie terug aan je medemens.

Ik geef nu terug via mijn artikelen — mijn levenservaring, ruw in woorden. Simon Sinek zegt altijd dat een echte leider zich als eerste kwetsbaar opstelt, zodat anderen durven te volgen, te delen en om hulp te vragen. Geld geven aan een goed doel is mooi, maar voor mij niet zo bevredigend als daadwerkelijk iemand helpen die het nodig heeft.

Die gedachte liet me niet meer los. Ik begon actief te zoeken: wat kan ík doen?

Er zijn ouderen die behoefte hebben aan contact, aan activiteiten zoals wandelen, koffie drinken of fietsen op een duofiets. Dat is iets wat ik makkelijk kan doen. Vlak voor mijn vakantie had ik een kennismakingsgesprek, en in september ga ik meelopen — voelen hoe dit is.

Ik weet dat het niet altijd makkelijk is om met mensen met een indicatie om te gaan. Toch heb ik er ervaring mee. Twee jaar lang ging ik met mijn fysiek volledig afhankelijke neef naar Feyenoord, zodat mijn oom en tante werden ontlast. Ik had er plezier in, en iedereen werd geholpen door mijn hulp. Toen James kwam, veranderde dat. Kort daarna sloeg het leven mij neer.

Maar ik leef weer volop. Alles heb ik steen voor steen opgebouwd. Het begon bij mezelf. Ik moest mezelf hervinden.

Door het overlijden van mijn ouders verschoof mijn positie als zoon naar… iets anders. Wat dat ‘anders’ was, moest ik ontdekken. Meestal vindt die verschuiving vanzelf plaats, maar als je er bewust mee omgaat, kun je het beter begeleiden. En dat vraagt om lastige vragen aan jezelf, het voelen en dragen van je pijn. Niemand groeit zonder pijn.

Neem een baby: wanneer de darmen zich ontwikkelen, komen de buikkrampjes. Slapeloze nachten voor de ouders. Leven + pijn = groei.

Toen ik mezelf weer kon zijn zonder erkenning te zoeken, was mijn missie geslaagd. Dat betekent niet dat woorden mij nooit meer raken — ik kan nog steeds gekwetst worden. Maar ik kies ervoor om negativiteit niet te accepteren, door het simpelweg niet binnen te laten.

Nu ik emotioneel beter in balans ben, kan ik een veel aanweziger echtgenoot zijn. Een papa, een broer, een vriend, een collega en een neef. Iedere rol kan ik dragen, en dus is er ruimte voor nog een rol: vrijwilliger.

Tegelijkertijd bouw ik aan mijn ondernemingen:

• Eunoirium: mijn Engelstalige online cursus over angst- en paniekaanvallen
• Espresso Your Soul: mijn Nederlandstalige coachingplatform voor mensen die willen léven.

Geduld is hierbij de belangrijkste kwaliteit. Ik heb vertrouwen in mijn plannen, in mijn toekomstvisie, en in de energie die ik geef — omdat ik weet dat ik die energie in veelvoud terug zal ontvangen. Zelfs nu merk ik dat ik meer verbinding heb. En als ik niet dezelfde respect terugkrijg als ik geef, is dat ook oké. Ik slaap er niet slechter om, want ik blijf bij mezelf.

Dus ja, ik ben enorm blij met de stap die ik ga zetten als vrijwilliger. En misschien nog wel het meest benieuwd naar de verhalen van de mensen die ik zal ontmoeten — verhalen vol rijke levenservaring, waar ik op mijn beurt weer van kan leren.

En misschien ontdek jij, net als ik, dat teruggeven niet alleen de ander verandert — maar jou nog veel meer.