Samenvatting
We zien hoe steden herrijzen na een ramp. Hoe families samenkomen. Hoe alles groeit. Maar als het over onszelf gaat, staren we soms naar die spiegel en blijven we hangen. Waarom eigenlijk?
Een plek waar herinnering en verandering samenkomen
Vandaag liep ik over de boulevard van Başiskele. Een plek die leeft zodra de zon ondergaat. Kinderen op fietsen, families met thee, vissers langs de kade. Maar voor mij is het meer dan alleen een mooie boulevard.
Het is een plek vol herinneringen. Ik ben 42. Geboren in Schiedam. Hoewel ik mezelf Schiedammer en dus Nederlander voel, voel ik me net zoveel Turks. Mijn ouders hebben hier hun roots en ik kwam met hen iedere zomervakantie weer terug. Ze gingen hier naar school, sloten vriendschappen en maakten deel uit van een gemeenschap.
Voor mij als kind was het een feest. Ik had neefjes, nichtjes, leeftijdsgenoten. Deze plek was avontuur én thuiskomen tegelijk.
Izmit, de stad die leerde opstaan
Ik heb deze stad en het dorp zien groeien. Van dorpen met akkers naar woonwijken vol jonge gezinnen. Veel mensen vluchtten uit Istanbul – te druk, te duur. Hier in Kocaeli vonden ze ademruimte.
Maar wat veel mensen vergeten: deze regio is met de grond gelijk gemaakt in 1999, door een allesverwoestende aardbeving.
Ik was er toen niet. Maar ik voelde het. Omdat mijn familie er wél middenin zat.
Aantal jaren daarna woonden we met z’n allen samen in één groot huis. Ooms, tantes, neven en nichten. Dat trauma – die ramp – bracht ons dichter bij elkaar dan ooit. Tot op de dag van vandaag zijn we een hechte familie. Natuurlijk botsen we. Maar dat is niet het grote plaatje.
Verandering was hier geen keuze, maar noodzaak
Wat me raakt – tot in mijn ziel – is hoe mensen hier na de ramp niet stil bleven staan. Ze hielpen elkaar. Ze bouwden. Ze leerden. Ze groeiden. Verandering was vanzelfsprekend.
Natuurrampen gebeuren helaas overal in de wereld, maar dit staat mij dichtbij. En omdat ik toevallig hier liep en me daaraan herinnerd werd, schrijf ik over deze plek. Omdat ik even het moment nam om echt om me heen te kijken.
Maar waarom voelt verandering dan zo onbereikbaar als het over onszelf gaat?
Mijn spiegel brak pas na verlies
Jarenlang zat ik vast. Niet fysiek, maar mentaal. Ik voelde me slachtoffer. Alles was oneerlijk. Anderen waren schuldig. En ik… ik moest het gewoon ondergaan.
Mijn moeder zei vroeger altijd:
“Oğlum, güzel şeyler bizim başımıza gelmez.”
“Zoon, mooie dingen overkomen ons niet.”
Dat is de mindset waarin ik ben opgevoed. Niet uit onwil. Niet uit kilte. Maar uit bescherming.
Een negatieve mindset kan zó diep in ons systeem zitten – gevormd door opvoeding, gewoontes of de constante stroom van social media – dat we het niet eens doorhebben. Ik heb mezelf jarenlang bewust moeten trainen om anders te denken. Om andere woorden te kiezen. Positievere woorden. En die zó vaak te herhalen dat ze uiteindelijk mijn automatische reactie werden.
Toch heeft het me klein gehouden. Tot het leven me wakker schudde. Tot ik mijn ouders verloor.
Toen mijn vader overleed, zei mijn moeder: “Ölenle ölünmez.” Je kan niet overlijden met de overledene. In andere woorden: het leven gaat door en je moet doorgaan. Toen betekende dat nog niet zoveel. Maar na het overlijden van mijn moeder, 18 maanden later, kreeg die zin opeens betekenis.
Stop nooit met leven. Wat er ook gebeurt.
We zijn niet stuk, we kijken soms alleen verkeerd
Ik zie het nu. We zijn niet gebroken. Maar soms hebben we een dode hoek. Gewoontes, overtuigingen, reacties… we begrijpen ze niet eens. Maar ze leiden ons wél.
Als we zouden leren om onze emoties te lezen, onszelf te begrijpen, dan ontstaat er iets prachtigs. Geen quick fix. Maar wél een bevrijding.
We hoeven ook niets op te lossen, maar wel even te verkennen. Misschien zien we opeens mooie dingen op de horizon waar we naartoe willen reizen. Zonder verkenning is er geen route naar dat mooie uitzicht.
Vandaag voelde ik dat weer op die boulevard. Verandering is niet iets buiten mij. Het leeft al in mij. Net als in deze stad.
Vraag jezelf vandaag eens af:
Welke zin heb jij jarenlang geloofd… die misschien allang niet meer klopt?
Binnenkort kun je bij mij gesprekken inplannen om samen te verkennen als je even niet weet wat je blokkeert.
Je weet al wat je voelt, maar je kunt er net de vinger niet op leggen. Misschien kunnen we er samen uitkomen.
