Vertragen: het moment waarop alles begon te bewegen
Er was een tijd dat ik altijd aanstond. Altijd bezig was. Altijd onderweg naar het volgende doel, het volgende project, de volgende bevestiging dat ik goed bezig was. Ik noemde het “gemotiveerd zijn.” Anderen noemden het zelfs bewonderenswaardig. Maar diep vanbinnen was ik vooral moe. Niet van het werk zelf, maar van het tempo. Van het constante moeten. Alsof ik mezelf nooit echt inhaalde.
Ik weet het moment nog goed dat mijn lichaam me letterlijk tot stilstand dwong. Geen paniek, geen burn-out, maar wél een heldere boodschap: zo gaat het niet langer. Ik had klachten die ik niet kon verklaren, onrust die ik niet kon wegredeneren. Alles in mij zei: “Stop even. Adem. Kijk waar je staat.” En dat deed ik.
Na onze wereldreis kwam ik terug in het werkende leven met een compleet andere mindset. Een positieve mindset. Ik zat lekker in m’n vel en dacht: nu ga ik knallen. En dat deed ik. Ik kreeg een nieuwe functie, mijn ontwikkeling schoot omhoog en ik vond het heerlijk. Ik was niet te stoppen. De energie, het tempo, de successen – het gaf me een enorme kick. Van april tot november ging ik volle bak door. Geen pauze, geen rem. Maar ergens onderweg begon mijn lichaam opnieuw te fluisteren. Mijn schouders zaten muurvast. Yoga hielp een beetje, maar niet genoeg. Hoofdpijn kwam op bezoek en bleef te lang hangen. De klachten stapelden zich op. En dit keer besloot ik op tijd aan de bel te trekken. Ik nam twee weken verlof. Even afstand. En dat was nodig. Want hoe heerlijk die endorfine ook was… ik had mezelf opnieuw voorbijgelopen.
Nu geniet ik nog steeds — maar wel met mate. 😉
In het begin voelde vertragen als falen. Alsof ik geen ritme meer had, geen richting. Maar toen ik mezelf toestond om écht stil te staan, begon er iets te veranderen. Ik merkte hoe vaak ik ‘ja’ zei tegen dingen die niet klopten. Hoe vaak ik me aanpaste, terwijl mijn gevoel iets anders vertelde. En vooral: hoeveel signalen ik al die tijd had genegeerd.
Vertragen gaf me de ruimte om opnieuw te voelen. Soms letterlijk, door gewoon een wandeling te maken zonder doel. Geen muziek in m’n oren, geen to-do lijst in m’n hoofd. Alleen lopen. Kijken. Ademen. Dat soort momenten leken onbelangrijk, maar waren in werkelijkheid de bouwstenen voor een nieuw fundament.
Langzaam keerde mijn helderheid terug. En met die helderheid kwam richting. Keuzes die ik eerst spannend vond, voelde nu logisch. Grenzen die ik eerder niet durfde aan te geven, kwamen vanzelf. Niet vanuit boosheid, maar vanuit rust. Vanuit weten wat klopt.
Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar juist door te vertragen begon alles in beweging te komen. Niet vanuit controle, maar vanuit vertrouwen. Alsof het leven weer synchroon liep met wie ik werkelijk ben.
Vertragen is geen luxe. Het is een levenshouding.
En soms begint het met één simpele vraag:
Wat als ik nu even niets hoef?
Heb gewoon vertrouwen in het leven.
Je hoeft niet altijd te weten waar het naartoe gaat.
Als het voor jou bedoeld is, zal het zijn weg wel vinden.
If it will be, it will be.
En misschien… is het al onderweg.
