Waarom ik een jaar reizen nodig had
In 2023 besloten mijn vrouw, zoon en ik: we gaan het anders doen. Na corona, het verlies van mijn ouders en jaren van doorbuffelen voelde ik dat het tijd was om het leven weer te vieren. Echt te vieren. Niet in de kleine momenten tussen werk door, maar groots. Samen. Als gezin.
We hebben onze koffers gepakt en zijn vertrokken. Niet zomaar op vakantie, maar op reis. Een jaar lang. Wil je zien waar we zijn geweest? Hier vind je een indruk: youtube.com/dogacakdag.
In afstemming met werk
Die reis was geen spontane ontsnapping. We hebben het zorgvuldig afgestemd met mijn werkgever. Ik nam ouderschapsverlof, kocht extra vakantiedagen en vulde het aan met onbetaald verlof. Mijn vrouw werkte op dat moment ook bij het bedrijf, en samen zijn we gesteund in deze keuze.
Tijdens mijn afwezigheid werd mijn werk overgenomen door een ingehuurde kracht. De opdracht was simpel: houd de informatiestromen draaiende en voorkom storingen. Er werd gekozen voor één uur inzet per week — ja, dat is weinig, maar het was een bewuste keuze op basis van budget en verwachting.
Wat er gebeurde toen ik weg was
En toen begon het gefluister.
“Dogac doet niets.”
“Wat hij fulltime doet, kan iemand anders in een uurtje per week.”
“Zegt hij niet gewoon overal nee tegen?”
Dat soort uitspraken deden de ronde, en ik moet eerlijk zijn: het kwam aan. Niet zozeer omdat ik twijfelde aan mijn inzet, maar omdat het voelde alsof mensen mijn afwezigheid gebruikten om mijn waarde te ondermijnen.
Mijn tijdelijke vervanger kreeg het zwaar. De druk en negativiteit werden hem te veel, en uiteindelijk besloot hij — begrijpelijk — om ermee te stoppen. Hij werd vervangen door iemand anders: Frank Soetarto.
Van vooroordelen naar vertrouwen
Frank kreeg in het begin een scheef beeld van mij. Dat gaf hij later ook toe. En ik moet zelf ook eerlijk zijn: ik was niet altijd de makkelijkste. Ik zat midden in een persoonlijke verandering, eentje die me drie jaar heeft gekost. Maar toen Frank en ik elkaar echt leerden kennen, klikte er iets.
We zijn intensief gaan samenwerken en leerden elkaars werkwijze, energie en grenzen kennen. Frank zei ooit:
“Ik dacht echt: wie is die Dogac eigenlijk?”
Ik wist op dat moment niet eens wat er allemaal over mij werd gezegd op de werkvloer. Maar ik wist wel dat ik wilde bouwen aan vertrouwen.
Wat mijn vader me altijd probeerde te vertellen
Mijn vader zei vroeger vaak: “Kies je vrienden zorgvuldig.”
Toen vond ik dat vooral irritant. Maar nu snap ik het. Het gaat niet alleen over wie je mee uit eten neemt, maar over wie je naast je wil in het werk — en in het leven.
Frank is zo iemand geworden. We leren van elkaar. En als we uit de bocht vliegen, spreken we elkaar daarop aan. Een voorbeeld? Laatst, tijdens een externe meeting, vertelde iemand vol trots over z’n prestaties. Frank sprong daar meteen op in en begon over zijn eigen successen. Een week later twijfelde ik even: moet ik hier iets van zeggen? Uiteindelijk deed ik het — rustig en eerlijk. Hij begreep het meteen en we moesten er allebei om lachen.
Wat ik nu anders zie
Kwetsbaarheid opent deuren. Sinds ik mezelf écht openstel, ontmoet ik mensen die me inspireren, uitdagen en energie geven. Niet iedereen hoeft binnen te komen, en soms heb ik ook mijn rust nodig. Maar ik weet nu: échte groei zit niet alleen in wat je doet, maar in hoe je verschijnt — als collega, als mens, als vriend.
