Heel mijn leven ben ik een 5,5-jongetje geweest. Niet letterlijk natuurlijk, maar als het ging om school, toetsen, rapporten… dan was “voldoende” voor mij ook echt voldoende. Een 7 was feest. Een 8? Onwerkelijk. En een 9? Dat was voor anderen.
Mijn vader was altijd streng als het om school ging. Presteren moest. Slechte cijfers liet ik liever niet aan hem zien. Als de leraar om een handtekening vroeg onder een onvoldoende, dan wist ik: dat is het ergste wat er is. Gelukkig was mijn moeder milder. Dus haalde ik daar mijn handtekening — tot ik haar handtekening kon natekenen. Ik ben er niet trots op.
Heel mijn jeugd zocht ik naar een shortcut die er nooit bleek te zijn. Mijn leraren hadden nul vertrouwen in mij. Mijn vader moest elk jaar afdwingen dat ik mocht overgaan. Dus dacht ik jarenlang: ik ben gewoon niet slim. Wel praktisch. Wel creatief. Maar geen ‘leer’type.
Als ik nu kijk naar de wereld, die bestuurd wordt door idioten, denk ik: zo slecht doe ik het niet.
Mijn eerste masterclass haalde ik met pijn en moeite. Een 6. Onervarenheid, vaagheid, twijfel. Precies zoals ondernemen ook begint. Met vallen. Met leren. En dan… komt er iets onverwachts.
Mijn tweede masterclass leverde ik twee verslagen in. Met ziel en diepgang schreef ik over mijn product, mijn visie, mijn waarom. En daar kwam mijn eerste 9 ooit. Niet verwacht. Wel verdiend.
Nieuwsgierig? Schrijf je in op EspressoYourSoul.com/beroepsproduct en ik mail je het verslag gratis toe.
Toen ik mijn beroepsproduct en evaluatieverslag inleverde voor de masterclass Leiderschap en Visie, dacht ik exact hetzelfde:
“Als ik maar gewoon een voldoende haal.”
Meer vroeg ik niet. Meer verwachtte ik ook niet.
Maar dit keer was iets anders
Ik schreef dit verslag niet om maar een opleiding af te vinken en op mijn cv te plaatsen. Nee, ik schreef mijn visie. Mijn waarheid. Waar ik mezelf over vijf jaar zie. Vroeger had ik altijd een hekel aan die vraag: “Waar zie je jezelf over vijf jaar?” Totdat een docent uitlegde waarom dat eigenlijk zo belangrijk is. Als je visie duidelijk is, leef je er — bewust of onbewust — naartoe.
Ik had dat wel vaker gehoord, maar het landde nooit. Ik was er nog niet. Ik deed niets aan zelfontwikkeling. Dus die vraag vond ik vooral vreemd en ongemakkelijk. Tijdens de eerste les van mijn masterclass stelde de docent die vraag opnieuw. Iedereen had een serieus, professioneel antwoord. Toen was ik aan de beurt. Ik zei: “Ik zie mezelf in een camper ergens in de wereld.”
De docent glimlachte en zei: “Ja, dat kan ook.”
Ik voelde me klein. En eerlijk gezegd: dom. Maar later dacht ik… wacht eens even. Dat is geen droom. Dat is een stukje van mijn visie. Mijn vrijheid. Mijn stijl van leven. En zo begon het. Langzaam viel alles op z’n plek. Mijn plaatje klopte. En het werd getoetst door een onbekende beoordelaar die het bevestigde: mijn visie, geboren vanuit mijn leiderschap, is beoordeeld met een 9.
Een N-E-G-E-N.
Zoals Stephen R. Covey zegt — en dit is oprecht één van mijn top 3 quotes aller tijden —:
“Begin with the end in mind.”
En eerlijk? Ik heb die quote misschien iets té letterlijk genomen. Maar dat was precies wat ik nodig had. Want het heeft mij — metaforisch — van een 5,5 naar een 9 getild. Niet omdat ik me anders voordeed. Maar omdat ik durfde te leven naar wie ik wíl zijn.
Ik wist ineens:
Wat laat ik achter? Wat wil ik dat mensen voelen als ze met mij of mijn werk in aanraking komen?
En vanuit die staat heb ik Espresso Your Soul en Eunoirium gebouwd.
Niet als marketingproject, maar als levenswerk.
Wat dit is en waar het voor staat lees je dus in het verslag. Het is echt de moeite waard. Ik zou zeggen, aanmelden als je klaar bent met lezen.
En toen kwam de beoordeling
Op 1 juli had ik een voorgevoel. Laat op de avond dacht ik ineens: laat ik even inloggen. Normaal gesproken krijg je een melding of e-mail wanneer een cijfer klaarstaat. Maar nu? Niets. Gewoon een ingeving.
Ik log in, klik door het dashboard, naar de module, en dan het examen. En daar stond het. Een 9. Ik dacht eerst dat het niet klopte. Terug naar het dashboard. Nog een keer klikken. Weer een 9.
De onafhankelijke examencommissie kende mij niet. Ze hadden me nooit gesproken, geen vooroordelen, geen context. Alleen mijn woorden. Mijn visie. Mijn aanpak. Mijn ziel op papier.
En wat ze terugstuurden, was een 9.
Mijn eerste ooit.
Maar eerlijk?
Dat cijfer was niet wat me raakte.
Wat me raakte was deze zin uit de feedback:
“Student toont zeer overtuigend aan dat hij doelbewust bijdraagt aan verandering vanuit zijn professionele identiteit.”
Die kwam binnen. Omdat ik voelde: ja. Dit ben ik.
Eindelijk niet alleen gevoeld vanbinnen, maar ook gezien van buiten.
Dit artikel gaat niet over mij
Dit gaat over jou.
Over iedereen die ooit het gevoel had dat een 5,5 ‘gewoon goed genoeg’ was.
Die zich klein hield. Die dacht: “Wie ben ik om dit te proberen?”
Eerlijk, ik dacht precies zo. Ik ben opgevoed met die klein houdende mindset omdat we gewoon niet beter wisten. Mijn ouders niet, en ik niet.
Weet dan dit:
Je hoeft niet te wachten tot iemand je toestemming geeft.
Wat jij te bieden hebt, is waardevoller dan je denkt — zolang je het leeft.
Snoop Dogg zei het mooi:
“The world doesn’t need another copy. Be your authentic self. No one can do YOU – better than YOU.” (De wereld heeft geen kopieën nodig. Wees je authentieke zelf. Niemand kan JOU beter dan jijzelf.)
En dat is een feit.
Durf jij ook?
Wat gebeurt er als jij jezelf vandaag écht serieus neemt?
Misschien begint jouw 9 dan ook niet op papier, maar vanbinnen.
De 9 was geen doel. Het was een viering van wie ik ben geworden. En dat is iets wat jij ook kunt.
