Tot 2024 vond ik vliegen vaak spannend. Niet per se eng, maar het bracht altijd een zekere spanning met zich mee. Mijn hoofd vulde zich dan met allerlei scenario’s. Wat als…? Misschien herken je dat wel. Een scène die me altijd is bijgebleven, komt uit de film Final Destination 2: iemand krijgt een visioen dat het vliegtuig zal ontploffen en probeert in paniek het vliegtuig te verlaten. Wat hij energetisch ‘zag’, bleek uiteindelijk exact zo uit te komen. Die intense beelden, samen met series als Airplane Investigation, nestelden zich in mijn systeem als waarheid. Pas veel later ontdekte ik: het ging niet om het vliegtuig zelf. Het ging om iets diepers — de angst voor de dood.
Een citaat dat me enorm raakte, kwam van een Shaolin-monnik: “De dood en de toekomst zijn altijd tegelijkertijd aanwezig in het nu.” Die zin bleef hangen. Want hij herinnerde me eraan dat het geen zin heeft om het onvermijdelijke te willen vermijden. Wat er ook gebeurt — het is er al, in dit moment.
In de periode 2021 waarin angst en paniek mijn dagelijks leven bepaalden, begon voor mij een diepere zoektocht. Mijn zenuwstelsel stond constant aan, en zelfs simpele prikkels voelden overweldigend. De huisarts stelde medicatie voor, kalmeringsmiddelen die mijn hoofd tot rust zouden brengen. Maar er was iets in mij dat twijfelde. Niet uit eigenwijsheid, maar omdat ik diep vanbinnen voelde dat dit niet mijn pad was. Ik wilde niet onderdrukken, ik wilde begrijpen.
Ik koos ervoor om naar binnen te keren. Stil te worden. En vooral: te leren luisteren. Niet naar mijn hoofd, maar naar mijn lichaam. Dat betekende ook dat ik — zelfs bij hoofdpijn of spanning — mezelf steeds weer die ene vraag stelde: “Wat probeert mijn lichaam me te vertellen?”
Die innerlijke wending bracht me bij een ander inzicht. Mijn lichaam was al die tijd aan het spreken geweest, ik had alleen nog niet goed geluisterd. Jarenlang had ik bijvoorbeeld last van maagzuur. Net als mijn vader slikte ik dagelijks omeprazol. Totdat ik me oprecht begon af te vragen: waarom eigenlijk? Wat was er in mijn leven dat ik niet kon verteren — letterlijk én figuurlijk?
Dat besef opende de deur naar experiment en nieuwsgierigheid. Ik begon te onderzoeken: welk voedsel triggert dit? Welke emoties liggen eronder? Hoe reageert mijn lijf op stress? En langzaam merkte ik: het werd rustiger vanbinnen. Het ging beter. Zonder pillen.
Inmiddels ben ik alweer meer dan een half jaar volledig vrij van maagzuurklachten. Een mijlpaal die me dagelijks herinnert aan wat er mogelijk is als je durft te luisteren, in plaats van te onderdrukken.
Dit alles maakte me bewuster. Van mijn patronen. Van de reflex om pijn of ongemak te willen dempen. En van de kracht die ontstaat wanneer je juist niet wegdrukt, maar aandachtig aanwezig blijft.
Laat me helder zijn: dit is geen anti-medicatieverhaal. Voor sommige mensen is medicatie noodzakelijk en zelfs levensreddend. Maar voor mij — in het geval van mentale onrust, angst of fysieke signalen — wilde ik eerst zelf leren luisteren. Eerst vertragen. Eerst begrijpen.
Vandaag leef ik vrijer. Ik eet met meer plezier. Ik voel met meer helderheid. En ik reageer met meer mildheid. Zelfs nu nog stel ik het nemen van een paracetamol uit, niet om stoer te doen, maar omdat ik heb geleerd dat mijn lichaam altijd eerst iets probeert te zeggen.
We zijn het verleerd om stil te staan. Maar dat betekent niet dat we het niet opnieuw kunnen leren. Want deze groei — het vertragen, voelen en begrijpen — zorgt ervoor dat je zenuwstelsel tot rust komt, je zintuigen weer normaliseren, en je innerlijke rust stap voor stap terugkeert. Daaruit groeit ook iets fundamenteels: zelfvertrouwen. Niet als trucje, maar als iets wat je diep vanbinnen opnieuw durft te voelen.
De beste investering die je kunt doen, is dan ook de investering in jezelf.
Dus: voel je dat er iets schuurt? Heb je het gevoel dat je lijf of hoofd je iets wil vertellen?
Praat erover. Met iemand die je vertrouwt. En als je medicatie overweegt: neem een moment. Adem. Voel. Misschien heb je geen pil nodig, maar gewoon een beetje aandacht.
