Van misverstand naar begrip: hoe aannames, emoties en communicatie elkaar beïnvloeden
Soms zegt je gevoel: “Stop, niet nu.” Maar toch ga je door. Dat overkwam mij toen ik besloot om een nieuwe deur te monteren — terwijl mijn lijf eigenlijk zei dat het even genoeg was voor die dag.
Mijn vrouw had een nieuwe deur gekocht. Die stond al een tijdje in de garage, geduldig te wachten. Ik had net een andere klus afgerond — de trapkast. Mooie afwerking, alles paste perfect. Ik voelde me voldaan, klaar voor wat rust.
Maar ik luisterde niet naar dat gevoel.
Ik haalde de oude deur eruit, mat alles nog eens na, en zag meteen: de nieuwe deur is te lang. Mijn instinct zei: “Laat het liggen. Dit is voor een andere dag.” Maar ik ging door. Geen geschikte zaag? Dan maar de decoupeerzaag. Niet handig. Het resultaat: een scheve snede en een hoop frustratie. Ik veranderde in het rode mannetje van Inside Out — vol vuur, boos op mezelf.
Als emoties het overnemen
Precies op dat moment kwamen mijn vrouw en zoon thuis. Mijn vrouw voelde direct dat de sfeer niet klopte. “Het is maar een deur,” zei ze. “Waarom ben je zo boos?”
“Gewoon. Op mezelf. Ik wist beter.”
Zij werd verdrietig, ik bleef boos. Zij verwachtte dat ik sorry zou zeggen. Ik dacht dat ze afstand wilde. Dagenlang spraken we er niet echt over. Totdat we het, zonder al te veel emotie, eindelijk konden bespreken. Volwassen. Rustig.
En toen zagen we het pas echt: we hadden allebei voor de ander gedacht, zonder iets te vragen.
Hoe vaak denken we voor een ander?
Niet alleen in relaties, maar ook op werk zie je dit gebeuren. Denk aan zinnen als:
- “Hij zal het wel te druk hebben.”
- “Dat wil ze vast niet doen.”
- “Ik durf dat niet te vragen.”
- “Ik krijg dat toch niet.”
Allemaal aannames. Voor de ander ingevuld, zonder te checken. En meestal zit daar iets onder: angst voor afwijzing, oude overtuigingen, of gewoon onzekerheid.
Het gekke is — zelfs als het antwoord ‘nee’ is, kunnen we daar vaak prima mee omgaan… als het tenminste netjes en open wordt gecommuniceerd. Maar dat gebeurt zelden. In plaats daarvan nemen onze emoties het over, nog vóór we het gesprek aangaan.
En dat is zonde. Want stel dat je wél zou vragen:
“Oh, waarom eigenlijk niet? Kun je me helpen begrijpen hoe je daar naar kijkt?”
Dat is geen confrontatie. Dat is communicatie.
Iedereen zendt op z’n eigen frequentie
Mijn vrouw is thuis supersterk in communicatie. Maar op haar werk vindt ze het soms lastig om haar gevoel goed onder woorden te brengen. Bij mij is het net andersom: zakelijk kan ik goed uit de voeten, maar thuis klap ik soms dicht.
We zijn allebei niet ‘stuk’. We zenden gewoon op een andere frequentie.
En dat is oké. Je kunt ook niet alle radiostations op één zender ontvangen. Waarom verwachten we dan dat communicatie tussen mensen altijd vanzelf soepel verloopt?
Blijf in gesprek
Vul niet in. Vraag. Blijf open. En spreek met de mensen om je heen zoals je ook zelf aangesproken wilt worden: met nieuwsgierigheid en respect. Dat is geen trucje. Dat is menselijkheid.
